آیا کجی آلت تناسلی درمان میشود؟

بله، کجی آلت تناسلی در بسیاری از موارد قابل درمان است و راه‌حل‌های مؤثر پزشکی برای آن وجود دارد. این عارضه، چه مادرزادی باشد و چه به دلیل بیماری‌هایی نظیر پیرونی ایجاد شده باشد، می‌تواند بر کیفیت زندگی جنسی و سلامت روانی فرد تأثیر بگذارد، اما پیشرفت‌های پزشکی امکان تشخیص دقیق و ارائه طیف وسیعی از درمان‌ها را فراهم آورده است. آگاهی از ماهیت، علل و روش‌های درمانی موجود، گام اول برای رسیدن به بهبودی و بازگرداندن اعتماد به نفس است.

کجی آلت تناسلی، پدیده‌ای است که می‌تواند به دلایل مختلفی بروز کند و درجات متفاوتی از انحنا را شامل شود. در حالی که مقداری انحنای خفیف و بدون درد در حالت نعوظ طبیعی تلقی می‌شود، انحناهای شدیدتر یا همراه با درد و اختلال عملکردی، نیازمند توجه پزشکی هستند. این مشکل نه تنها جنبه فیزیکی دارد، بلکه می‌تواند ابعاد روانی و عاطفی عمیقی نیز برای فرد و شریک زندگی‌اش ایجاد کند. خوشبختانه، علم پزشکی با تکیه بر تحقیقات و تجربیات بالینی، روش‌های درمانی متعددی را از رویکردهای غیرجراحی گرفته تا جراحی‌های پیشرفته، ارائه می‌دهد که می‌تواند این عارضه را اصلاح کند.

کجی آلت تناسلی چیست؟ درک انحنای طبیعی و غیرطبیعی

کجی آلت تناسلی به وضعیتی گفته می‌شود که در آن آلت مردانه در حالت نعوظ، به جای راست و مستقیم بودن، به سمت خاصی (بالا، پایین، چپ یا راست) خمیدگی یا انحنا پیدا می‌کند. این انحنا می‌تواند به سادگی یک خمیدگی خفیف باشد یا به قدری شدید شود که رابطه جنسی را دشوار یا حتی ناممکن سازد. درک تفاوت بین انحنای طبیعی و انحنای پاتولوژیک یا بیماری‌زا، اولین قدم در تشخیص و تصمیم‌گیری برای درمان است.

انحنای طبیعی در مقابل انحنای پاتولوژیک

بسیاری از مردان، در حالت نعوظ مقداری انحنا در آلت تناسلی خود دارند که کاملاً طبیعی است و جای نگرانی ندارد. این انحنای طبیعی معمولاً خفیف بوده و کمتر از 30 درجه است. این نوع انحنا هیچ‌گونه درد یا ناراحتی ایجاد نمی‌کند و در عملکرد جنسی فرد نیز اختلالی به وجود نمی‌آورد. به عبارت دیگر، این یک ویژگی فردی است و نه یک عارضه پزشکی. انحنای طبیعی به هیچ درمانی نیاز ندارد و صرفاً یک تنوع آناتومیک محسوب می‌شود.

اما زمانی که انحنای آلت از حالت طبیعی خارج شده و تبدیل به یک مشکل پزشکی می‌شود، آن را انحنای پاتولوژیک می‌نامند. این نوع انحنا معمولاً با علائم نگران‌کننده‌ای همراه است که فراتر از یک تغییر ظاهری ساده هستند. مهم‌ترین نشانه‌هایی که انحنا را به یک عارضه جدی تبدیل می‌کنند عبارتند از: احساس درد شدید در حین نعوظ یا برقراری رابطه جنسی، مشکل جدی در نفوذ به دلیل شدت خمیدگی، کوتاه شدن یا باریک شدن غیرعادی آلت، و بروز مشکلات روحی مانند اضطراب، افسردگی و کاهش اعتماد به نفس. در چنین مواردی، انحنا دیگر صرفاً یک ویژگی طبیعی نیست و نیازمند ارزیابی و درمان توسط متخصص ارولوژی است.

انواع کجی آلت تناسلی

کجی آلت تناسلی می‌تواند اشکال گوناگونی داشته باشد که بسته به جهت انحنا طبقه‌بندی می‌شود. شناخت این انواع به پزشک در تشخیص دقیق و انتخاب روش درمانی مناسب کمک می‌کند:

• کجی به سمت بالا (Dorsal Curvature): این شایع‌ترین نوع کجی آلت تناسلی است که آلت در حالت نعوظ به سمت شکم یا بالا خم می‌شود.
• کجی به سمت پایین (Ventral Curvature): در این حالت، آلت در نعوظ به سمت پایین و پاها خمیدگی پیدا می‌کند.
• کجی به سمت چپ یا راست (Lateral Curvature): آلت ممکن است به یکی از طرفین بدن، یعنی چپ یا راست، انحراف داشته باشد.
• کجی ترکیبی (Complex Curvature): در برخی موارد، انحنا ممکن است تنها در یک جهت نباشد و آلت هم‌زمان به چند جهت (مثلاً بالا و چپ) خمیدگی پیدا کند یا شامل یک فرورفتگی یا باریک شدن خاص باشد. این نوع کجی می‌تواند پیچیده‌تر باشد و نیاز به برنامه‌ریزی درمانی دقیق‌تری دارد.

علل کجی آلت تناسلی: ریشه‌یابی مشکل

کجی آلت تناسلی به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود: مادرزادی و اکتسابی. هر یک از این دسته‌ها علل و سازوکارهای متفاوتی دارند که شناخت آن‌ها برای تشخیص و درمان صحیح ضروری است.

کجی مادرزادی آلت تناسلی (Congenital Curvature)

کجی مادرزادی آلت، همان‌طور که از نامش پیداست، از بدو تولد وجود دارد و معمولاً در دوران کودکی یا بلوغ، زمانی که آلت شروع به رشد و نعوظ می‌کند، آشکار می‌شود. برخلاف بیماری پیرونی، در این نوع کجی معمولاً پلاک فیبروزی قابل لمس در بافت آلت وجود ندارد. این مشکل اغلب به دلیل رشد نابرابر بافت‌های اطراف آلت تناسلی یا تفاوت در طول و کشسانی اجزای مختلف آن (مانند تونیکای آلبوژینیا و کورپوس اسپونژیوزوم) ایجاد می‌شود. در برخی موارد، کجی مادرزادی می‌تواند با ناهنجاری‌های دیگری مانند هیپوسپادیاس (محل غیرطبیعی خروجی مجرای ادرار) همراه باشد، هرچند اغلب به صورت تنها و بدون هیچ ناهنجاری دیگری بروز می‌کند. این نوع کجی معمولاً با درد همراه نیست، مگر اینکه شدت آن به حدی باشد که در حین رابطه جنسی کشیدگی یا فشار غیرطبیعی ایجاد کند. تشخیص این نوع کجی معمولاً از طریق معاینه فیزیکی و تاریخچه پزشکی صورت می‌گیرد و جراحی، اغلب بهترین گزینه برای اصلاح آن در سنین مناسب است.

بیماری پیرونی (Peyronie’s Disease)

بیماری پیرونی، شایع‌ترین علت اکتسابی کجی آلت تناسلی در مردان بالغ است. این بیماری با تشکیل پلاک‌های فیبروزی یا بافت اسکار در تونیکای آلبوژینیا، که غشای الاستیک اطراف اجسام غارنه‌ای (Corpora Cavernosa) آلت است، مشخص می‌شود. این پلاک‌ها مانع از انبساط طبیعی بافت در یک سمت آلت می‌شوند و در نتیجه، در هنگام نعوظ آلت به سمت پلاک خمیده می‌شود. علت دقیق بیماری پیرونی به طور کامل مشخص نیست، اما چندین عامل به عنوان عوامل خطر یا علل احتمالی مطرح شده‌اند:

• آسیب‌های میکروسکوپی یا تروما: اعتقاد بر این است که آسیب‌های مکرر و خفیف به آلت تناسلی در حین فعالیت‌های جنسی (مانند خم شدن یا ضربه) یا سایر ضربه‌ها می‌توانند منجر به خونریزی‌های کوچک و التهاب شوند که در نهایت به تشکیل پلاک فیبروز منجر می‌شود.
• عوامل ژنتیکی: برخی تحقیقات نشان داده‌اند که استعداد ژنتیکی در بروز این بیماری نقش دارد و در برخی خانواده‌ها شیوع بیشتری دارد.
• بیماری‌های خودایمنی: ارتباط بین بیماری پیرونی و برخی بیماری‌های خودایمنی (مانند بیماری دوپویترن که باعث انقباض انگشتان می‌شود) مشاهده شده است.
• سن: شیوع بیماری پیرونی با افزایش سن، به ویژه در مردان میانسال و مسن، افزایش می‌یابد.
• برخی بیماری‌های زمینه‌ای: دیابت، فشار خون بالا و برخی اختلالات رگ‌های خونی می‌توانند خطر ابتلا به پیرونی را افزایش دهند.

بیماری پیرونی معمولاً دو فاز اصلی دارد:

1. فاز حاد یا التهابی: این فاز معمولاً بین 6 تا 18 ماه طول می‌کشد و با علائمی مانند درد در حین نعوظ، تغییر شکل اولیه و پیشرونده کجی، کوتاه شدن آلت و گاهی لمس یک توده نرم زیر پوست آلت مشخص می‌شود. درد در این فاز ناشی از التهاب فعال در محل تشکیل پلاک است.
2. فاز مزمن یا پایدار: پس از فاز حاد، بیماری وارد فاز مزمن می‌شود. در این مرحله، درد معمولاً کاهش می‌یابد یا از بین می‌رود و پلاک فیبروزی سخت‌تر و ثابت‌تر می‌شود. کجی آلت نیز پایدار می‌شود و دیگر به سرعت تغییر نمی‌کند. اکثر درمان‌های جراحی زمانی توصیه می‌شوند که بیماری وارد این فاز شده باشد.

علائم و نشانه‌های کجی آلت تناسلی: چه زمانی باید نگران شد؟

شناخت علائم کجی آلت تناسلی برای تشخیص زودهنگام و شروع به موقع درمان بسیار حائز اهمیت است. گرچه انحنای خفیف می‌تواند طبیعی باشد، اما وجود برخی نشانه‌ها زنگ خطر را به صدا در می‌آورد و لزوم مراجعه به پزشک متخصص اورولوژی را گوشزد می‌کند. اصلی‌ترین علامت، همان خمیدگی یا انحنای قابل مشاهده آلت در حالت نعوظ است. این انحنا می‌تواند در هر جهتی باشد و شدت آن متفاوت است.

سایر علائم نگران‌کننده عبارتند از:

• درد در حین نعوظ یا رابطه جنسی: این درد می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و معمولاً در فاز حاد بیماری پیرونی شایع‌تر است. درد ناشی از کشیدگی غیرطبیعی بافت‌ها به دلیل پلاک فیبروز یا انحنای شدید است.
• احساس سفتی یا توده (پلاک) زیر پوست آلت: در بیماری پیرونی، ممکن است فرد خود یک یا چند پلاک سخت و غیرالاستیک را در زیر پوست آلت تناسلی خود لمس کند. این پلاک‌ها می‌توانند عامل اصلی انحنا باشند.
• کوتاهی یا باریک شدن آلت: به خصوص در بیماری پیرونی، تشکیل پلاک می‌تواند باعث کوتاه شدن طول آلت و یا حتی ایجاد یک حالت “ساعت شنی” یا باریک شدن در قسمتی از آلت شود که ظاهر و عملکرد آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
• مشکل در نفوذ یا برقراری رابطه جنسی: به دلیل شدت انحنا، ممکن است نفوذ به واژن دشوار یا دردناک شده و بر کیفیت رابطه جنسی تأثیر منفی بگذارد.
• اختلال نعوظ (ED) یا کاهش کیفیت نعوظ: در برخی موارد، کجی آلت تناسلی، به خصوص در بیماری پیرونی پیشرفته، می‌تواند با اختلال نعوظ همراه باشد. این امر ممکن است به دلیل آسیب به عروق یا اعصاب آلت یا حتی فشار روانی ناشی از عارضه باشد.
• فشار روانی، اضطراب، افسردگی و کاهش اعتماد به نفس: تأثیرات روانی کجی آلت تناسلی نباید نادیده گرفته شود. بسیاری از مردان دچار این عارضه، استرس، اضطراب و شرم را تجربه می‌کنند که می‌تواند به افسردگی و کاهش شدید اعتماد به نفس در روابط جنسی و حتی اجتماعی منجر شود. این مشکلات روحی می‌توانند به اندازه مشکلات فیزیکی، نیازمند درمان و حمایت باشند.

در صورتی که هر یک از این علائم را تجربه می‌کنید، به ویژه اگر انحنا در حال پیشرفت است، دردناک است یا بر توانایی شما در برقراری رابطه جنسی تأثیر گذاشته است، مراجعه به یک متخصص اورولوژی مانند دکتر سید حمیدرضا آرزه گر، ضروری است. تشخیص زودهنگام می‌تواند به انتخاب بهترین رویکرد درمانی و جلوگیری از عوارض بیشتر کمک کند.

تشخیص کجی آلت تناسلی: گام اول به سوی درمان

تشخیص دقیق کجی آلت تناسلی، اساس انتخاب بهترین رویکرد درمانی است. این فرآیند معمولاً شامل چندین مرحله است که به پزشک کمک می‌کند تا علت، شدت و تأثیر این عارضه را به طور کامل ارزیابی کند.

تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی

اولین گام در تشخیص، گرفتن یک تاریخچه پزشکی کامل از بیمار است. پزشک در مورد زمان شروع علائم، شدت انحنا، وجود درد، تغییرات در طول یا قطر آلت، و هرگونه مشکل در رابطه جنسی یا اختلال نعوظ سؤال می‌کند. سابقه آسیب به آلت تناسلی، بیماری‌های زمینه‌ای (مانند دیابت یا بیماری‌های خودایمنی) و داروهای مصرفی نیز مورد بررسی قرار می‌گیرد.

پس از آن، معاینه فیزیکی انجام می‌شود. در این معاینه، پزشک به دقت آلت تناسلی را در حالت غیرنعوظ از نظر وجود پلاک‌های قابل لمس (در بیماری پیرونی) یا هرگونه ناهنجاری ظاهری بررسی می‌کند. بررسی دقیق بافت و ساختار آلت می‌تواند اطلاعات ارزشمندی را ارائه دهد.

معاینه در حالت نعوظ (مصنوعی یا طبیعی)

برای ارزیابی دقیق‌تر انحنا، لازم است آلت در حالت نعوظ بررسی شود. گاهی اوقات، بیمار می‌تواند عکس‌هایی از آلت خود در حالت نعوظ از زوایای مختلف به پزشک نشان دهد. اما دقیق‌ترین روش، ایجاد نعوظ مصنوعی در مطب پزشک است. این کار معمولاً با تزریق یک داروی وازواکتیو (مانند فنتولامین یا آلپروستادیل) به داخل آلت انجام می‌شود که به طور موقت نعوظ ایجاد می‌کند.

در حین نعوظ مصنوعی، پزشک:

• بررسی زاویه و جهت انحنا: میزان خمیدگی آلت و جهتی که به آن کج شده است (بالا، پایین، چپ، راست یا ترکیبی) به دقت ارزیابی می‌شود.
• احساس پلاک: وجود، محل، اندازه و سفتی پلاک‌های فیبروزی (در صورت وجود) لمس و ارزیابی می‌شود.
• استفاده از گونیومتر: برای اندازه‌گیری دقیق زاویه انحنا، می‌توان از ابزاری به نام گونیومتر استفاده کرد که دقت بالایی در ثبت درجه کجی ارائه می‌دهد.

تصویربرداری (سونوگرافی کالر داپلر آلت)

سونوگرافی کالر داپلر آلت تناسلی یک روش تصویربرداری غیرتهاجمی و بسیار مفید در تشخیص کجی آلت، به ویژه در موارد مشکوک به بیماری پیرونی است. این سونوگرافی معمولاً در حالت نعوظ مصنوعی (پس از تزریق دارو) انجام می‌شود و اطلاعات مهمی را ارائه می‌دهد از جمله:

• تشخیص و ارزیابی پلاک: سونوگرافی به خوبی می‌تواند پلاک‌های فیبروزی را شناسایی کند، اندازه، محل و میزان کلسیفیکاسیون (رسوب کلسیم) آن‌ها را مشخص سازد.
• ارزیابی جریان خون: این روش جریان خون در عروق آلت تناسلی را بررسی می‌کند و می‌تواند هرگونه اختلال در جریان خون (که ممکن است با اختلال نعوظ همراه باشد) را مشخص کند.
• میزان آسیب بافتی: سونوگرافی می‌تواند به ارزیابی میزان آسیب وارد شده به بافت‌های اجسام غارنه‌ای کمک کند.

جمع‌آوری تمامی این اطلاعات به دکتر سید حمیدرضا آرزه گر امکان می‌دهد تا یک برنامه درمانی شخصی‌سازی شده و مؤثر برای هر بیمار تدوین کند.

آیا کجی آلت تناسلی درمان میشود؟ بررسی جامع روش‌های درمانی

همان‌طور که در ابتدا اشاره شد، کجی آلت تناسلی در بسیاری از موارد قابل درمان است و انتخاب روش درمانی بستگی به عوامل متعددی از جمله نوع کجی (مادرزادی یا پیرونی)، شدت انحنا، وجود درد، تأثیر بر عملکرد جنسی و کیفیت زندگی بیمار دارد. رویکردهای درمانی از مشاهده و مراقبت گرفته تا مداخلات دارویی و جراحی‌های پیشرفته متغیر هستند.

رویکرد درمانی: تفاوت درمان بر اساس نوع، شدت و علائم

درمان کجی آلت تناسلی یک مسیر یکسان برای همه ندارد. در واقع، پزشک متخصص با در نظر گرفتن چندین فاکتور مهم، بهترین رویکرد را برای هر بیمار تعیین می‌کند. این فاکتورها شامل موارد زیر هستند:

• نوع کجی: آیا کجی مادرزادی است یا به دلیل بیماری پیرونی ایجاد شده است؟ درمان کجی مادرزادی معمولاً جراحی است، در حالی که برای پیرونی گزینه‌های غیرجراحی نیز وجود دارد.
• شدت انحنا: انحناهای خفیف‌تر (کمتر از 30 درجه) که مشکلی ایجاد نمی‌کنند، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند، در حالی که انحناهای شدیدتر (بیشتر از 30 درجه) معمولاً نیازمند مداخله پزشکی هستند.
• علائم: وجود درد در حین نعوظ، مشکلات در برقراری رابطه جنسی، یا اختلال نعوظ همگی شاخص‌هایی هستند که نیاز به درمان را افزایش می‌دهند.
• فاز بیماری (برای پیرونی): در فاز حاد پیرونی (همراه با درد و تغییرات پیشرونده)، درمان‌های غیرجراحی اغلب ارجحیت دارند، در حالی که در فاز مزمن (کجی پایدار و بدون درد)، جراحی گزینه بهتری است.
• تأثیر بر کیفیت زندگی: میزان ناراحتی روانی یا فیزیکی که کجی آلت برای فرد و شریک زندگی‌اش ایجاد می‌کند، نقش مهمی در تصمیم‌گیری برای درمان دارد.

۱. عدم نیاز به درمان

در مواردی که کجی آلت تناسلی خفیف است (معمولاً کمتر از 30 درجه)، دردناک نیست، و هیچ مشکلی در برقراری رابطه جنسی ایجاد نمی‌کند، نیازی به درمان فعال وجود ندارد. در چنین شرایطی، رویکرد “مراقبت و مشاهده” (Wait and See) اتخاذ می‌شود. این به معنای نظارت بر وضعیت و مراجعه دوره‌ای به پزشک برای اطمینان از عدم پیشرفت کجی یا بروز علائم جدید است. مهم است که بیمار با این وضعیت راحت باشد و از نظر روانی تحت فشار نباشد.

۲. درمان‌های غیرجراحی (غالباً برای بیماری پیرونی در فاز حاد یا موارد خفیف)

این روش‌ها بیشتر برای مدیریت بیماری پیرونی، به ویژه در فاز حاد آن (زمانی که درد و تغییرات در حال وقوع هستند)، یا برای موارد خفیف که جراحی توصیه نمی‌شود، کاربرد دارند. هدف از این درمان‌ها کاهش درد، کاهش اندازه پلاک و در برخی موارد، بهبود جزئی انحنا است.

داروهای خوراکی

اثربخشی داروهای خوراکی در درمان کجی آلت تناسلی، به ویژه در کاهش انحنا، اغلب محدود و بحث‌برانگیز است. با این حال، برخی از این داروها ممکن است در فاز اولیه بیماری برای کنترل علائم یا کاهش پیشرفت آن به کار روند:

• ویتامین E: یکی از اولین داروهایی که برای پیرونی استفاده شد، اما مطالعات جدیدتر اثربخشی قابل توجهی را در کاهش انحنا نشان نداده‌اند.
• پتاسیم پارا آمینو بنزوات (Potassium Para-aminobenzoate – Potaba): این دارو بیشتر برای کاهش اندازه پلاک استفاده می‌شود و نه مستقیماً برای اصلاح انحنا. اثربخشی آن نیز متغیر است و نیاز به مصرف طولانی‌مدت دارد.
• کلشی‌سین (Colchicine) و تاموکسیفن (Tamoxifen): این داروها خواص ضدالتهابی دارند و ممکن است در فاز اولیه بیماری برای کاهش التهاب و جلوگیری از تشکیل پلاک‌های جدید مفید باشند، اما اثربخشی آن‌ها در کاهش انحنای موجود محدود است.
• داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی (NSAIDs): مانند ایبوپروفن، برای کنترل درد ناشی از التهاب در فاز حاد بیماری پیرونی تجویز می‌شوند، اما تأثیری بر خود انحنا یا پلاک ندارند.

تزریقات داخل پلاکی (Intralesional Injections)

تزریق مستقیم دارو به پلاک فیبروزی در آلت تناسلی، یکی از مؤثرترین روش‌های غیرجراحی، به خصوص برای بیماری پیرونی است. این روش به پزشک اجازه می‌دهد تا داروها را مستقیماً به محل آسیب‌دیده برساند.

• کلاژناز (Collagenase Clostridium Histolyticum – Xiaflex): این تنها داروی تزریقی است که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای درمان بیماری پیرونی تأیید شده است. کلاژناز یک آنزیم است که به تجزیه کلاژن نوع I و III (که اجزای اصلی پلاک پیرونی هستند) کمک می‌کند. این دارو برای مردانی با انحنای بالای 30 درجه و پلاک قابل لمس که در فاز مزمن بیماری هستند، تجویز می‌شود. پروتکل تزریق معمولاً شامل چندین سیکل تزریق در مطب پزشک است.
• وراپامیل (Verapamil): این دارویی که معمولاً برای درمان فشار خون بالا و آریتمی قلبی استفاده می‌شود، در برخی مطالعات نشان داده است که با تزریق مستقیم به پلاک، می‌تواند به کاهش درد و انحنا کمک کند. مکانیسم اثر آن احتمالاً شامل کاهش تولید کلاژن و افزایش فعالیت کلاژناز طبیعی بدن است، هرچند اثربخشی آن کمتر از کلاژناز تأیید شده است.
• اینترفرون-آلفا 2ب (Interferon-alpha 2b): اینترفرون‌ها پروتئین‌هایی هستند که در پاسخ‌های ایمنی بدن نقش دارند. تزریق اینترفرون به پلاک ممکن است با کاهش التهاب، مهار تکثیر فیبروبلاست‌ها و افزایش فعالیت کلاژناز، به کاهش درد، اندازه پلاک و در برخی موارد انحنا کمک کند.

دستگاه‌های کشش مکانیکی و وکیوم (Traction and Vacuum Devices)

این دستگاه‌ها با هدف اعمال کشش یا خم کردن ملایم آلت تناسلی، برای کاهش انحنا و احتمالاً افزایش طول آلت استفاده می‌شوند. اثربخشی آن‌ها بیشتر در ترکیب با سایر درمان‌ها یا در مراحل اولیه بیماری پیرونی مشاهده شده است.

• دستگاه‌های کشش (Penile Extenders): این دستگاه‌ها به آلت متصل می‌شوند و با اعمال یک کشش ملایم و مداوم در طول روز (معمولاً برای چند ساعت)، سعی در صاف کردن انحنا و افزایش طول آلت دارند. استفاده صحیح و مداوم برای چندین ماه ضروری است.
• دستگاه‌های وکیوم (Vacuum Erection Devices – VEDs): این دستگاه‌ها با ایجاد فشار منفی، خون را به آلت می‌کشانند و نعوظ مصنوعی ایجاد می‌کنند. استفاده منظم از VEDs (معمولاً چندین بار در هفته) می‌تواند به حفظ انعطاف‌پذیری بافت‌ها، جلوگیری از کوتاه شدن بیشتر و شاید بهبود جزئی انحنا کمک کند.

انتظارات واقع‌بینانه از این روش‌ها مهم است؛ آن‌ها معمولاً به تنهایی نمی‌توانند انحنای شدید را به طور کامل اصلاح کنند و بیشتر به عنوان یک روش کمکی مطرح هستند.

موج شوک درمانی با شدت پایین (Low-intensity Extracorporeal Shockwave Therapy – LI-ESWT)

این روش درمانی که عمدتاً برای درمان اختلال نعوظ نیز به کار می‌رود، در مورد بیماری پیرونی بیشتر برای کاهش درد ناشی از پلاک‌ها استفاده می‌شود. مکانیسم اثر آن شامل تحریک رگ‌زایی (تشکیل عروق خونی جدید) و ترمیم بافتی است. هرچند LI-ESWT می‌تواند در کاهش درد مؤثر باشد، اما اثربخشی آن در کاهش قابل توجه انحنا یا اندازه پلاک، همچنان محدود و در دست تحقیق است.

۳. درمان‌های جراحی (برای کجی شدید، پایدار و مشکل‌ساز)

جراحی مؤثرترین راه برای اصلاح کجی آلت تناسلی است، به خصوص در مواردی که انحنا شدید باشد، پایدار شده و باعث درد یا مشکل در رابطه جنسی شود. نکته مهم: جراحی زمانی توصیه می‌شود که کجی حداقل 6-12 ماه پایدار بوده و بیماری پیرونی وارد فاز مزمن شده باشد (عدم وجود درد و تغییرات فعال). این به معنای آن است که بیماری پیرونی باید “خاموش” شده باشد تا خطر عود یا بدتر شدن بعد از جراحی به حداقل برسد. دکتر سید حمیدرضا آرزه گر با تجربه و تخصص خود در این زمینه، بهترین گزینه جراحی را برای هر بیمار انتخاب می‌کنند.

الف) روش پلیکاسیون (Plication)

پلیکاسیون یکی از رایج‌ترین و کم‌تهاجمی‌ترین روش‌های جراحی برای اصلاح کجی آلت تناسلی، به ویژه در موارد کجی مادرزادی یا پیرونی با انحنای کمتر است. در این روش، جراح به جای برش دادن پلاک، سمت مقابل انحنا را با استفاده از بخیه‌های دائمی کوتاه می‌کند. این کار باعث می‌شود که سمت کوتاه شده با سمت بلندتر (جایی که پلاک قرار دارد) متوازن شود و آلت صاف شود.

• نحوه عملکرد: جراح برش‌های کوچکی در غشای تونیکای آلبوژینیا در سمت مقابل انحنا ایجاد می‌کند یا فقط با استفاده از بخیه‌های پلاستیکی، این غشا را به داخل جمع می‌کند (بدون برش). این “کوتاه کردن” باعث صاف شدن آلت می‌شود.
• مزایا: این روش نسبتاً کم‌تهاجمی است، زمان ریکاوری کوتاه‌تری دارد، و خطر اختلال نعوظ یا کاهش حساسیت به دلیل عدم دستکاری مستقیم پلاک، کمتر است.
• عوارض احتمالی: شایع‌ترین عارضه، کوتاهی جزئی طول آلت است که معمولاً کمتر از 1-2 سانتی‌متر است و بسیاری از بیماران آن را قابل قبول می‌دانند. در برخی موارد، ممکن است بخیه‌ها زیر پوست قابل لمس باشند که معمولاً مشکلی ایجاد نمی‌کند.

ب) برش یا برداشتن پلاک و پیوند (Incision/Excision and Grafting)

این روش برای موارد شدیدتر کجی، به خصوص زمانی که انحنا بیش از 60 درجه باشد یا کجی همراه با کوتاهی قابل توجه آلت باشد، استفاده می‌شود. در این جراحی، جراح ابتدا پلاک فیبروزی را برش می‌دهد (Incision) یا به طور کامل برمی‌دارد (Excision) تا بافت آلت بتواند کشش طبیعی خود را بازیابد. سپس، فضای ایجاد شده با یک پیوند (گرافت) پر می‌شود.

• انواع پیوند:
  • پیوندهای خودی (Autologous Grafts): از بافت‌های خود بیمار گرفته می‌شوند، مانند ورید صافن از پا، غلاف بیضه (Tunica Vaginalis) یا فاسیای رکتوس. این پیوندها خطر رد شدن ندارند.
  • پیوندهای مصنوعی (Synthetic Grafts) یا بیولوژیک (Biological Grafts): از مواد مصنوعی یا بافت‌های حیوانی فرآوری‌شده استفاده می‌شود.
• مزایا: این روش می‌تواند به طور مؤثر انحنای شدید را اصلاح کند و در بسیاری موارد به حفظ کامل طول آلت یا حتی افزایش جزئی آن کمک کند.
• عوارض احتمالی: این جراحی تهاجمی‌تر از پلیکاسیون است و ریسک بالاتری از عوارض را به همراه دارد، از جمله: اختلال نعوظ (ED) جدید یا بدتر شدن ED موجود، کاهش حساسیت آلت، و عوارض مربوط به محل برداشت پیوند یا خود پیوند (مانند عفونت یا رد شدن).

ج) پروتز آلت تناسلی (Penile Prosthesis)

کاشت پروتز آلت تناسلی معمولاً برای مردانی با بیماری پیرونی شدید و پایدار که هم‌زمان دچار اختلال نعوظ شدید نیز هستند و به سایر درمان‌ها (دارویی یا جراحی‌های قبلی) پاسخ نداده‌اند، توصیه می‌شود. این روش می‌تواند هر دو مشکل را به طور هم‌زمان حل کند.

• نحوه عملکرد: در این جراحی، سیلندرهای پروتزی به طور دائم در اجسام غارنه‌ای آلت تناسلی قرار داده می‌شوند. پروتز می‌تواند از نوع بادی (قابل پمپ کردن برای ایجاد نعوظ) یا انعطاف‌پذیر (همیشه سفت) باشد. پس از کاشت پروتز، کجی آلت معمولاً با دستکاری سیلندرها در حین جراحی یا حتی پس از آن اصلاح می‌شود.
• مزایا: درمان قطعی هم برای کجی و هم برای اختلال نعوظ. بهبود قابل توجه در کیفیت زندگی جنسی.
• عوارض: خطرات مرتبط با هر جراحی پروتز (مانند عفونت، مشکلات مکانیکی پروتز)، نیاز به بستری بیشتر و زمان ریکاوری طولانی‌تر.

فرآیند جراحی (کلی) و مراقبت‌های پس از عمل

تمامی جراحی‌های اصلاح کجی آلت تناسلی معمولاً تحت بیهوشی عمومی یا نخاعی انجام می‌شوند. حین عمل، جراح با ایجاد نعوظ مصنوعی، انحنا را به دقت ارزیابی و اصلاح می‌کند. پس از جراحی، معمولاً یک پانسمان فشاری روی آلت قرار داده می‌شود. زمان ریکاوری متفاوت است، اما اکثر بیماران برای حدود 4 تا 6 هفته پس از عمل باید از فعالیت‌های جنسی پرهیز کنند تا بافت‌ها به خوبی ترمیم شوند. مراقبت‌های پس از عمل شامل مصرف داروهای ضد درد، آنتی‌بیوتیک‌ها و دستورالعمل‌های خاصی برای جلوگیری از نعوظ‌های شبانه و حفظ نتایج جراحی است.

انتخاب روش جراحی مناسب، تصمیمی بسیار شخصی است که باید با مشورت دقیق با یک متخصص اورولوژی باتجربه، مانند دکتر سید حمیدرضا آرزه گر، و پس از بررسی کامل وضعیت و انتظارات بیمار انجام شود.

جدول مقایسه روش‌های درمانی کجی آلت تناسلی

روش درمانی	موارد کاربرد اصلی	مزایا	معایب/عوارض احتمالی	اثربخشی در کاهش انحنا
عدم نیاز به درمان	کجی خفیف (<30 درجه) بدون درد و اختلال عملکرد	بدون نیاز به مداخله، عدم عوارض	–	–
داروهای خوراکی	بیماری پیرونی در فاز حاد (برای درد و کاهش پیشرفت)	غیرتهاجمی	اثربخشی محدود، عوارض جانبی سیستمیک	بسیار محدود یا بدون تأثیر
تزریقات داخل پلاکی (کلاژناز)	بیماری پیرونی با انحنای >30 درجه در فاز مزمن	غیرجراحی، هدف‌مند	نیاز به جلسات متعدد، درد، تورم، هماتوم، احتمال پارگی جسم غارنه (نادر)	متوسط تا خوب
تزریقات داخل پلاکی (وراپامیل/اینترفرون)	بیماری پیرونی در فاز حاد/مزمن	غیرجراحی	عوارض موضعی، اثربخشی متغیر	متوسط
دستگاه‌های کشش/وکیوم	کمک‌درمان در پیرونی، جلوگیری از کوتاه شدن	غیرتهاجمی، قابل استفاده در منزل	نیاز به استفاده طولانی‌مدت، اثربخشی محدود در انحنای شدید	خفیف تا متوسط
موج شوک درمانی (LI-ESWT)	بیماری پیرونی (عمدتاً برای کاهش درد)	غیرتهاجمی	اثربخشی محدود در کاهش انحنا، هزینه	کم یا بدون تأثیر
جراحی پلیکاسیون	کجی مادرزادی، پیرونی (انحنای متوسط، بدون کوتاهی زیاد)	کم‌تهاجمی‌تر از پیوند، ریکاوری سریع‌تر	کوتاهی جزئی آلت (اغلب <2 سانتی‌متر)، لمس بخیه‌ها (نادر)	خوب تا عالی
جراحی برش/پیوند پلاک	کجی شدید (به خصوص >60 درجه)، همراه با کوتاهی آلت	حفظ یا افزایش طول آلت، اصلاح انحنای شدید	ریسک بالاتر ED، کاهش حساسیت، عوارض پیوند (عفونت، رد شدن)	عالی
پروتز آلت تناسلی	پیرونی شدید همراه با ED شدید و مقاوم به درمان	درمان هم‌زمان کجی و ED، نتایج پایدار	ریسک‌های جراحی پروتز (عفونت، خرابی مکانیکی)، تهاجمی‌ترین روش	عالی

کجی آلت تناسلی در کودکان: چه زمانی نیاز به مداخله است؟

کجی آلت تناسلی در کودکان، که اغلب از نوع مادرزادی است، می‌تواند برای والدین نگران‌کننده باشد. درک این موضوع که چه زمانی نیاز به مداخله پزشکی وجود دارد و چه زمانی می‌توان با مشاهده به مدیریت آن پرداخت، اهمیت زیادی دارد.

بر خلاف بزرگسالان که ممکن است دچار بیماری پیرونی شوند، کجی در کودکان عمدتاً ناشی از رشد نامتوازن بافت‌های آلت تناسلی در دوران جنینی است. این حالت معمولاً در زمان تولد یا در طول سال‌های اولیه زندگی تشخیص داده می‌شود. در بسیاری از موارد، این انحنا در دوران نوزادی و پیش از بلوغ، خفیف است و هیچ مشکلی برای ادرار کردن کودک ایجاد نمی‌کند.

اغلب پزشکان توصیه می‌کنند که تا زمان بلوغ کامل کودک، این نوع کجی تحت مشاهده قرار گیرد. دلیل این امر آن است که با رشد و تکامل آلت تناسلی در دوران بلوغ، ممکن است میزان انحنا تغییر کند. گاهی اوقات انحنا به طور طبیعی کمتر می‌شود و گاهی نیز ممکن است برجسته‌تر گردد. همچنین، بافت‌های آلت در سنین بلوغ به اندازه کافی رشد کرده‌اند که جراحی ترمیمی با موفقیت بیشتری انجام شود و خطر عوارض کمتر باشد.

چه زمانی مراجعه به پزشک ضروری است؟

والدین باید در موارد زیر به یک متخصص اورولوژی اطفال مراجعه کنند:

• انحنای شدید: اگر انحنا از همان سنین پایین شدید به نظر می‌رسد و به وضوح قابل مشاهده است.
• مشکلات ادراری: اگر کجی آلت باعث ایجاد مشکل در روند ادرار کردن کودک می‌شود، مثلاً جریان ادرار به سمت پایین منحرف شده و باعث خیس شدن پاها می‌شود، یا ادرار کردن همراه با درد و سختی است.
• نگرانی‌های روانی: اگر کودک در سنین بالاتر (نوجوانی) به دلیل ظاهر آلت خود دچار اضطراب، خجالت یا کاهش اعتماد به نفس شده است.

نقش جراحی در سنین بالاتر

اگر کجی مادرزادی آلت تناسلی تا دوران نوجوانی پایدار بماند و علائمی مانند درد، مشکل در رابطه جنسی (در آینده) یا ناراحتی روانی ایجاد کند، جراحی برای اصلاح آن توصیه می‌شود. جراحی معمولاً بعد از 8 سالگی و ترجیحاً در دوران بلوغ یا پس از آن انجام می‌شود. این جراحی‌ها شبیه به روش‌های پلیکاسیون در بزرگسالان هستند و هدف آن‌ها صاف کردن آلت و بهبود عملکرد و ظاهر آن است. تصمیم‌گیری برای جراحی باید با مشورت دقیق با متخصص ارولوژی اطفال و بر اساس ارزیابی جامع وضعیت کودک صورت گیرد.

ملاحظات روانی و حمایت عاطفی

کجی آلت تناسلی، چه مادرزادی باشد و چه اکتسابی، می‌تواند فراتر از یک مشکل فیزیکی، تأثیرات عمیقی بر سلامت روان و کیفیت زندگی فرد داشته باشد. در بسیاری از موارد، جنبه‌های روانی این عارضه به اندازه مشکلات فیزیکی، نیازمند توجه و حمایت هستند.

تأثیر کجی آلت بر سلامت روان

مردانی که با کجی آلت تناسلی دست و پنجه نرم می‌کنند، ممکن است طیف وسیعی از مشکلات روانی را تجربه کنند:

• استرس و اضطراب: نگرانی در مورد ظاهر آلت، توانایی برقراری رابطه جنسی، واکنش شریک جنسی و روند درمان می‌تواند منجر به استرس و اضطراب مزمن شود.
• افسردگی: در موارد شدیدتر، احساس ناامیدی، شرم و انزوا می‌تواند به افسردگی بالینی منجر شود که نیاز به درمان تخصصی دارد.
• کاهش اعتماد به نفس: تغییر در ظاهر آلت تناسلی می‌تواند به طور جدی به تصویر بدنی (Body Image) و اعتماد به نفس فرد در روابط جنسی و حتی اجتماعی آسیب بزند.
• مشکلات در روابط جنسی و زناشویی: درد در حین رابطه جنسی، دشواری در نفوذ، و ترس از قضاوت شریک جنسی می‌تواند منجر به کاهش میل جنسی، اجتناب از رابطه و بروز مشکلات در زندگی زناشویی شود.
• احساس شرم و خجالت: بسیاری از مردان به دلیل حساسیت موضوع، در مورد بیان مشکل خود با دیگران یا حتی پزشک احساس شرم می‌کنند که می‌تواند مانع از مراجعه به موقع و دریافت درمان شود.

اهمیت مشاوره روانشناسی یا سکس‌تراپی

با توجه به ابعاد روانی گسترده این عارضه، مشاوره روانشناسی یا سکس‌تراپی می‌تواند نقش حیاتی در بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا ایفا کند. یک سکس‌تراپیست یا روانشناس متخصص می‌تواند به فرد کمک کند تا:

• با احساسات منفی خود کنار بیاید و راه‌های مقابله با استرس، اضطراب و افسردگی را بیاموزد.
• تصویر بدنی سالم‌تری را پرورش دهد و اعتماد به نفس خود را بازیابد.
• با شریک جنسی خود به طور مؤثرتری ارتباط برقرار کند و نگرانی‌ها و احساسات خود را با او در میان بگذارد.
• راهکارهایی برای بهبود کیفیت رابطه جنسی با وجود کجی آلت یا در دوران نقاهت پس از درمان پیدا کند.

تشویق به گفتگو با شریک جنسی

گفتگوی آزاد و صریح با شریک جنسی، یکی از مهم‌ترین گام‌ها در مدیریت ابعاد روانی کجی آلت تناسلی است. شریک جنسی باید در جریان کامل وضعیت قرار گیرد و احساسات و نگرانی‌های خود را نیز مطرح کند. این گفتگو می‌تواند به کاهش سوءتفاهم‌ها، افزایش حمایت عاطفی و یافتن راه‌حل‌های مشترک برای حفظ صمیمیت و کیفیت رابطه کمک کند. در بسیاری از موارد، شریک جنسی می‌تواند منبع بزرگی از حمایت و درک باشد.

با توجه به تمامی این ملاحظات، دکتر سید حمیدرضا آرزه گر علاوه بر ارائه درمان‌های فیزیکی، بر اهمیت جنبه‌های روانی و نیاز به حمایت عاطفی تأکید دارند تا بیماران بتوانند با آرامش خاطر به زندگی عادی و باکیفیت خود بازگردند.

پیشگیری و مراقبت‌های عمومی

اگرچه نمی‌توان به طور کامل از بروز کجی آلت تناسلی پیشگیری کرد، به خصوص در مورد انواع مادرزادی یا بیماری پیرونی که عوامل ژنتیکی و محیطی پیچیده‌ای دارند، اما اقداماتی وجود دارد که می‌توانند خطر آسیب به آلت و بروز یا پیشرفت برخی از انواع کجی را کاهش دهند.

پیشگیری از آسیب‌های آلت تناسلی (مراقبت در حین رابطه جنسی)

بسیاری از موارد بیماری پیرونی با آسیب‌های کوچک و مکرر به آلت تناسلی در حین رابطه جنسی مرتبط هستند. رعایت نکات زیر می‌تواند به کاهش این خطرات کمک کند:

• پرهیز از حرکات خشن: در حین رابطه جنسی، از پوزیشن‌ها و حرکاتی که می‌توانند باعث خم شدن یا ضربه ناگهانی به آلت نعوظ شده شوند، خودداری کنید.
• استفاده از روان‌کننده‌ها: خشکی می‌تواند اصطکاک را افزایش داده و خطر آسیب را بالا ببرد. استفاده کافی از روان‌کننده‌ها می‌تواند به روان‌تر شدن نفوذ کمک کند.
• توجه به علائم هشدار: در صورت احساس درد ناگهانی، خمیدگی غیرطبیعی یا شنیدن صدای “تق” در حین رابطه جنسی، بلافاصله فعالیت را متوقف کرده و در صورت ادامه درد یا مشکل، به پزشک مراجعه کنید.
• رابطه جنسی ایمن: اطمینان از راحتی و رضایت هر دو طرف می‌تواند به جلوگیری از اعمال فشار غیرضروری به آلت کمک کند.

مدیریت اختلال نعوظ (برای جلوگیری از آسیب‌های ثانویه)

اختلال نعوظ (ED) می‌تواند خطر آسیب به آلت را افزایش دهد. زمانی که نعوظ به اندازه کافی سفت نیست، احتمال خم شدن ناخواسته آلت در حین تلاش برای نفوذ بیشتر می‌شود که این خود می‌تواند به میکرونروما و در نهایت به بیماری پیرونی منجر شود. بنابراین، مدیریت مؤثر اختلال نعوظ اهمیت دارد:

• مراجعه به پزشک: در صورت بروز اختلال نعوظ، به پزشک متخصص مراجعه کنید. داروهای خوراکی مانند سیلدنافیل (ویاگرا)، تادالافیل (سیالیس) و واردنافیل می‌توانند با افزایش جریان خون به آلت، به حفظ نعوظ‌های سفت‌تر کمک کنند.
• سبک زندگی سالم: رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم، کنترل وزن، عدم استعمال دخانیات و کاهش مصرف الکل، همگی می‌توانند به بهبود سلامت عروق و در نتیجه عملکرد نعوظ کمک کنند.

توصیه‌های کلی برای حفظ سلامت جنسی

• مراجعه منظم به پزشک: برای هر گونه نگرانی در مورد سلامت جنسی یا دستگاه تناسلی، از مراجعه به پزشک خجالت نکشید. تشخیص زودهنگام بسیاری از مشکلات را ساده‌تر می‌کند.
• مدیریت بیماری‌های مزمن: بیماری‌هایی مانند دیابت، فشار خون بالا و بیماری‌های قلبی-عروقی می‌توانند بر سلامت جنسی تأثیر بگذارند. مدیریت دقیق این بیماری‌ها برای حفظ سلامت عمومی و جنسی ضروری است.
• تغذیه سالم و ورزش: یک سبک زندگی سالم، با تأمین مواد مغذی لازم و حفظ وزن مناسب، به بهبود جریان خون و سلامت کلی بدن کمک کرده و می‌تواند در پیشگیری از بسیاری از مشکلات سلامتی، از جمله برخی مشکلات جنسی، مؤثر باشد.

با رعایت این نکات، می‌توان تا حدودی از بروز و پیشرفت برخی از انواع کجی آلت تناسلی جلوگیری کرده و سلامت جنسی و کیفیت زندگی را بهبود بخشید. در هر صورت، مشاوره با متخصص اورولوژی برای هرگونه نگرانی یا علامت غیرطبیعی، بهترین رویکرد است.

آگاهی و اقدام به موقع، کلید مدیریت موفقیت‌آمیز کجی آلت تناسلی است. تشخیص زودهنگام و انتخاب روش درمانی مناسب، می‌تواند کیفیت زندگی جنسی و روانی فرد را به طرز چشمگیری بهبود بخشد و از پیشرفت عوارض جلوگیری کند.

نتیجه‌گیری

کجی آلت تناسلی، عارضه‌ای است که می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله علل مادرزادی یا بیماری پیرونی ایجاد شود و بر سلامت جسمی و روانی مردان تأثیر بگذارد. در این مقاله به طور جامع به بررسی ماهیت، انواع، علل بروز، علائم، روش‌های تشخیص و طیف وسیعی از گزینه‌های درمانی این مشکل پرداختیم. همان‌طور که مشخص شد، پاسخ به این سوال که “آیا کجی آلت تناسلی درمان می‌شود؟” قاطعانه “بله” است.

پیشرفت‌های شگرف در علم پزشکی، راه‌حل‌های مؤثری را برای اصلاح کجی آلت تناسلی، از درمان‌های غیرجراحی مانند داروهای تزریقی و دستگاه‌های کشش گرفته تا جراحی‌های پیشرفته پلیکاسیون، پیوند پلاک و حتی کاشت پروتز آلت تناسلی، فراهم آورده است. انتخاب روش درمانی مناسب کاملاً به نوع و شدت کجی، فاز بیماری و وضعیت کلی بیمار بستگی دارد.

بسیار حائز اهمیت است که افراد در صورت مشاهده هرگونه انحنای غیرطبیعی، درد در حین نعوظ، مشکلات در برقراری رابطه جنسی یا ناراحتی‌های روانی ناشی از این عارضه، به موقع به پزشک متخصص ارولوژی مراجعه کنند. تشخیص زودهنگام و مشاوره با متخصص باتجربه‌ای مانند دکتر سید حمیدرضا آرزه گر، نه تنها می‌تواند به انتخاب بهترین مسیر درمانی کمک کند، بلکه می‌تواند از پیشرفت بیماری و بروز عوارض روانی و جسمی بیشتر نیز جلوگیری نماید.

این مشکل، در بسیاری از موارد قابل حل است و جای نگرانی بیش از حد ندارد. امیدواری و پیگیری درمان، گام‌های اساسی برای بازگرداندن کیفیت زندگی و اعتماد به نفس جنسی هستند.

سوالات متداول

آیا کجی آلت تناسلی بدون درمان خود به خود از بین می‌رود؟

کجی آلت تناسلی به ندرت بدون درمان از بین می‌رود و در موارد شدید، علائم ممکن است باقی بماند یا حتی بدتر شود.

آیا کجی آلت تناسلی بر توانایی باروری مردان تأثیر می‌گذارد؟

کجی آلت تناسلی به طور مستقیم بر توانایی باروری مردان تأثیر نمی‌گذارد، اما می‌تواند با ایجاد مشکل در نفوذ، بر توانایی لقاح طبیعی تأثیر بگذارد.

عوارض جانبی احتمالی داروهای تزریقی برای درمان بیماری پیرونی چیست؟

عوارض جانبی احتمالی شامل درد، تورم، هماتوم در محل تزریق و در موارد نادر، پارگی جسم غارنه است.

چقدر طول می‌کشد تا پس از جراحی کجی آلت تناسلی بتوان رابطه جنسی برقرار کرد؟

معمولاً توصیه می‌شود که پس از جراحی کجی آلت تناسلی، به مدت 4 تا 6 هفته از برقراری رابطه جنسی خودداری شود تا بافت‌ها به خوبی بهبود یابند.

آیا احتمال بازگشت کجی آلت پس از درمان وجود دارد؟

بله، در برخی موارد نادر، به خصوص در بیماری پیرونی، احتمال عود یا بازگشت جزئی کجی پس از درمان (به ویژه غیرجراحی) وجود دارد.