خلاصه کتاب سی و دو سال سینمای ایران بعد از انقلاب (بودن یا نبودن) ( نویسنده مجتبی حبیبی )

کتاب «سی و دو سال سینمای ایران بعد از انقلاب (بودن یا نبودن)» اثر مجتبی حبیبی، نقدی جامع و تحلیلی است بر سیر تحولات سینمای ایران از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۸۵. این اثر، خواننده را به سفری روشنگرانه در تاریخ، ژانرها و ایدئولوژی های سینمای پس از انقلاب می برد تا درکی عمیق از این دوران پرفراز و نشیب هنری به دست آورد.

خواننده با ورق زدن صفحات این کتاب، تجربه ای بی نظیر از درک عمیق تر سینمای ایران پس از انقلاب را کسب می کند. مجتبی حبیبی در این اثر، فراتر از روایت صرف وقایع، به تحلیل لایه های پنهان، تأثیرات متقابل فرهنگ و سیاست بر هنر هفتم، و ریشه های تحولات گوناگون در سینمای کشور می پردازد. این کتاب با نگاهی انتقادی و پژوهشگرانه، به مخاطب کمک می کند تا تصویر روشن تری از بودن و نبودن سینمای ایران در گذر سه دهه پرالتهاب به دست آورد و جایگاه آن را در بستر فرهنگی و اجتماعی جامعه بازشناسد.

مقدمه: کاوشی عمیق در سینمای پس از انقلاب ایران

کتاب «سی و دو سال سینمای ایران بعد از انقلاب (بودن یا نبودن)» به قلم مجتبی حبیبی، به عنوان یک منبع مرجع و تحلیلی، جایگاه ویژه ای در میان آثار نقد سینمایی معاصر ایران دارد. نویسنده که خود سال ها در عرصه نقد و پژوهش سینمای ایران فعالیت داشته، در این کتاب خواننده را به چالش می کشد تا نگاهی فراتر از سطح به سینمای پس از انقلاب داشته باشد. او تلاش می کند پیچیدگی های این دوره را با استدلال های منطقی و مثال های عینی رمزگشایی کند.

بررسی سه دهه از تاریخ سینمای ایران، از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۸۵، اهمیت ویژه ای دارد؛ زیرا این سال ها نقطه عطف های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی بسیاری را تجربه کرده اند که هر یک به نوعی بر تولیدات سینمایی سایه افکنده اند. مخاطب با خواندن این اثر، نه تنها با فیلم ها و کارگردانان این دوره آشنا می شود، بلکه به بینش عمیقی از نیروهای محرکه و موانع پیش روی سینمای کشور دست می یابد. این کتاب با رویکرد تحلیلی و جامع خود، از صرفاً معرفی و مرور وقایع فراتر رفته و به خواننده چارچوبی فکری برای درک تحولات سینمایی ارائه می دهد، که این امر آن را از بسیاری آثار مشابه متمایز می کند.

ریشه ها و سیر تحولات: از سینمای پیش از انقلاب تا بستر فرهنگی نوین

برای درک عمیق سینمای پس از انقلاب، لازم است که به ریشه های آن در دوران پیش از انقلاب بازگردیم. کتاب مجتبی حبیبی، با بصیرت خاص خود، به این پیشینه می پردازد و نشان می دهد که چگونه برخی جریان های سینمایی پیش از انقلاب، به ویژه در دهه چهل و پنجاه، زمینه را برای تحولات بعدی فراهم آوردند. خواننده در این بخش، با ریشه های سینمای روشنفکری و جشنواره گرا آشنا می شود.

سینمای ایران پیش از انقلاب: نگاهی به ریشه های سینمای روشنفکری و جشنواره گرایی

کتاب، ماهیت سینما در دوران پهلوی را از منظری خاص مورد بررسی قرار می دهد. در آن سال ها، سینما گاه به عنوان ابزاری برای ستیز با سنت های فرهنگی و دینی، و ترویج الگوهای غربی دیده می شد. کشف حجاب اجباری رضاخان و بازنمایی زنان در سینما و مطبوعات آن زمان، از جمله موضوعاتی هستند که کتاب به آن ها اشاره دارد. نویسنده استدلال می کند که چگونه این رویکردها، بستر فرهنگی خاصی را برای سینمای آن زمان ایجاد کردند که پیامدهای آن تا سال ها پس از انقلاب نیز قابل مشاهده بود. برخی فیلم ها و جریانات سینمایی، به سمت جشنواره پسندی گرایش پیدا کرده بودند که این موضوع به نوعی باعث دوری از دغدغه های بومی و ملی می شد.

مجتبی حبیبی در کتاب خود اشاره می کند که حکومت پهلوی با ستیز جنون آمیز با سنت ها و ترویج مصرف گرایی و تقلید از غرب، به دنبال مصونیت یافتن از انقلاب اجتماعی بود، و سینما در این میان نقش مهمی ایفا می کرد.

تحولات فرهنگی و انقلاب: چگونگی تأثیر انقلاب بر مسیر سینما

با پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، فضای فرهنگی و اجتماعی ایران دگرگون شد و این تحولات به طور مستقیم بر سینما نیز تأثیر گذاشت. خواننده در این بخش، با چگونگی شکل گیری سینمای نوین ایران در بستری از ارزش ها و ایدئولوژی های جدید آشنا می شود. کتاب نشان می دهد که چگونه سینما، به عنوان یک رسانه تأثیرگذار، تلاش کرد تا خود را با این تغییرات هماهنگ کند و به بازتاب دهنده دغدغه های جامعه پس از انقلاب تبدیل شود. این دوره، سرآغاز تولد ژانرها و گفتمان های جدیدی در سینمای ایران بود که پیش از آن کمتر دیده شده بودند.

بررسی کارنامه کارگردانان پیشگام و تأثیرگذار پس از انقلاب

یکی از بخش های جذاب کتاب «سی و دو سال سینمای ایران بعد از انقلاب»، نگاه تحلیلی نویسنده به کارنامه کارگردانان برجسته این دوره است. مجتبی حبیبی با دقت و عمق، به بررسی آثار چهره هایی می پردازد که هر یک به نوعی مسیر سینمای ایران پس از انقلاب اسلامی را شکل داده اند. خواننده با مطالعه این بخش، با رویکردها و سبک های منحصربه فرد این هنرمندان آشنا می شود.

معماران سینمای نوین ایران: تحلیلی از دیدگاه کتاب درباره چهره های برجسته ای چون بهرام بیضایی، علی حاتمی، مسعود کیمیایی، عباس کیارستمی، محسن مخملباف، داریوش مهرجویی و دیگران

کتاب بهرام بیضایی را با نگاه عمیق او به تاریخ و فرهنگ ایران و استفاده از نمادها و اساطیر در فیلم هایش معرفی می کند. آثار او غالباً بازتابی از پیچیدگی های جامعه و هویت ایرانی هستند. در ادامه، علی حاتمی با سبک خاص خود در روایت داستان های تاریخی و سنتی ایران، و خلق فضایی شاعرانه در فیلم هایش مورد توجه قرار می گیرد. مسعود کیمیایی نیز با جهان بینی خاص خود و تمرکز بر طبقه فرودست جامعه و قهرمانان تنها، در این کتاب تحلیل می شود. خواننده با هر یک از این کارگردانان، وارد دنیایی متفاوت می شود.

عباس کیارستمی، با رویکرد مینیمالیستی و واقع گرایانه اش، و نگاه فلسفی به زندگی و مرگ، یکی دیگر از چهره های برجسته ای است که کتاب به آن می پردازد. محسن مخملباف نیز با تحولات فکری و سبکی در طول سالیان فعالیتش، و آثاری که گاه رنگ و بوی سیاسی و اجتماعی عمیق تری به خود می گرفتند، مورد ارزیابی قرار می گیرد. داریوش مهرجویی نیز با پرداختن به مسائل اجتماعی و روانشناختی، و ساخت فیلم هایی که در زمان خود جسورانه و پیشرو بودند، در این مجموعه از تحلیل ها جای می گیرد. کتاب با بررسی فیلم های کلیدی این کارگردانان، به خواننده کمک می کند تا نه تنها با آثار آن ها آشنا شود، بلکه چرایی و چگونگی شکل گیری این آثار را در بستر اجتماعی و فرهنگی آن زمان درک کند. این بخش، به مخاطب اجازه می دهد تا با دیدگاهی جامع، به بررسی تحولات سینمای ایران بپردازد.

دسته بندی های موضوعی و ژانری سینمای پس از انقلاب از منظر کتاب

یکی از نوآوری های کتاب مجتبی حبیبی، دسته بندی موضوعی و ژانری سینمای پس از انقلاب است که به خواننده کمک می کند تا با نگاهی منظم، پیچیدگی های این سینما را درک کند. این دسته بندی ها، خواننده را به سفری اکتشافی در دل ژانرهای سینمایی پس از انقلاب می برند و به او اجازه می دهند تا با ابعاد مختلف سینمای این دوره آشنا شود.

سینمای فمینیستی: بررسی رویکرد کتاب به بازنمایی زن و مسائل فمینیستی (با تفکیک پیش و پس از خرداد ۷۶)

کتاب در این بخش، به نقش و جایگاه زن در سینمای پس از انقلاب می پردازد و آن را به دو دوره قبل و بعد از خرداد ۷۶ تقسیم می کند. نویسنده به بررسی فیلم هایی مانند «دو زن»، «زیر پوست شهر»، «دایره» و «شوکران» می پردازد و نشان می دهد که چگونه بازنمایی زن در این آثار، از یک سو به دغدغه های اجتماعی و مسائل حقوقی زنان می پردازد و از سوی دیگر، گاه به رویکردهای افراطی و جانبدارانه پس از خرداد ۷۶ دچار می شود. خواننده در این تحلیل ها، با تفاوت های ظریف و گاه آشکار در رویکرد سینماگران به این موضوع در دوره های مختلف آشنا می شود.

سینمای قوم گرایی و بازتاب مسائل منطقه ای: تحلیل نقش این سینما و پیامدهای آن

کتاب، رویکرد سینمای قوم گرایی و بازتاب مسائل منطقه ای را مورد توجه قرار می دهد. آثاری چون «زمانی برای مستی اسب ها»، «سفر قندهار» و «لاک پشت ها هم پرواز می کنند» به عنوان نمونه هایی از این دسته بندی معرفی می شوند. مجتبی حبیبی در تحلیل خود، به ارتباط احتمالی این نوع فیلم ها با پرونده های حقوق بشری و نگاه غرب به مسائل ایران اشاره می کند و به خواننده این امکان را می دهد که با دیدگاهی نقادانه به این ژانر نگاه کند.

فیلم های مذهبی و شبه مذهبی: رویکرد کتاب به معنویت و دین در سینما

در این قسمت، خواننده با تحلیل کتاب از آثار مذهبی و شبه مذهبی سینمای ایران آشنا می شود. فیلم هایی نظیر «هامون»، «روز واقعه»، «مارمولک»، «طلا و مس» و «ملک سلیمان» به عنوان نمونه هایی از این دسته بررسی می شوند. کتاب نشان می دهد که چگونه سینماگران به بازنمایی معنویت، دینداری و مسائل اعتقادی در آثار خود پرداخته اند و این رویکردها چه تأثیری بر مخاطب داشته اند. این بخش به درک چگونگی ارتباط سینما با ایدئولوژی ها و ارزش های جامعه کمک می کند.

سینمای دفاع مقدس: بازنمایی جنگ و قهرمانی ها

سینمای دفاع مقدس، بخش مهمی از تاریخ سینمای ایران (۵۷ تا ۸۵) را تشکیل می دهد. کتاب با بررسی فیلم هایی مانند «مکافات» و «رستگاری در هشت و بیست دقیقه»، به تحلیل چگونگی بازنمایی جنگ و قهرمانی ها در سینمای پس از انقلاب می پردازد. این ژانر، نه تنها به تصویر کشیدن وقایع جنگ می پردازد، بلکه به دنبال تبیین ارزش ها و آرمان های آن دوران است. خواننده با این بخش، به درکی از جایگاه این سینما در تاریخ معاصر ایران می رسد.

سینمای اجتماعی: آیینه جامعه و معضلات آن

سینمای اجتماعی همواره آیینه ای از جامعه و معضلات آن بوده است. کتاب در این بخش به تحلیل فیلم هایی چون «مادر»، «زیر بام های شهر»، «اعتراض»، «درخت گلابی»، «سنتوری» و «خون بازی» می پردازد. مجتبی حبیبی نشان می دهد که چگونه سینماگران با نگاهی واقع بینانه و گاه انتقادی، به موضوعاتی نظیر فقر، اعتیاد، طلاق، بی عدالتی و سایر مشکلات اجتماعی پرداخته اند. خواننده با مطالعه این قسمت، به عمق درگیری سینما با واقعیت های جامعه ایران پی می برد.

سینمای سیاسی: قدرت، سیاست و جامعه

روابط قدرت، سیاست و جامعه، همواره دستمایه مهمی برای سینماگران بوده است. در این بخش، کتاب به بررسی فیلم های سیاسی نظیر «آقای رئیس جمهور»، «آفساید»، «بوی کافور، عطر یاس»، «خانه ای روی آب» و «حکم» می پردازد. تحلیل های کتاب نشان می دهند که چگونه سینماگران به نقد یا تصویرسازی از ساختارهای قدرت، فساد، و مسائل سیاسی-اجتماعی پرداخته اند. این بخش از کتاب، بینش عمیقی در مورد سیاست گذاری در سینمای ایران و تأثیر آن بر تولیدات هنری ارائه می دهد.

سینمای تاریخی ساز: روایت گذشته و بازخوانی تاریخ

سینمای تاریخی ساز، با روایت گذشته و بازخوانی تاریخ، نقش مهمی در شکل دهی به حافظه جمعی ایفا می کند. کتاب مجتبی حبیبی، با پرداختن به آثاری نظیر «میرزا کوچک خان»، «سردار جنگل» و «ناصرالدین شاه آکتور سینما»، به تحلیل چگونگی بازنمایی وقایع تاریخی در سینمای ایران می پردازد. خواننده با بررسی این آثار، به این درک می رسد که سینما چگونه می تواند به بازتعریف و تفسیر رویدادهای تاریخی بپردازد و چه تأثیری بر درک نسل های جدید از گذشته کشور دارد.

سینمای جشنواره گرا: نقد کتاب بر رویکرد جشنواره پسندی و تأثیر آن بر سینمای ملی

یکی از نقدهای مهم کتاب، به جریان «جشنواره گرایی» در سینمای ایران اختصاص دارد. نویسنده با تحلیل آثاری چون «بچه های آسمان»، «رنگ خدا»، «درباره الی» و «جدایی نادر از سیمین»، به تأثیر رویکرد جشنواره پسندی بر سینمای ملی می پردازد. او استدلال می کند که چگونه برخی از فیلم ها با هدف جذب جوایز بین المللی ساخته می شوند و این امر گاه به دوری از دغدغه های بومی و اصالت هنری می انجامد. خواننده با این بخش، با چالش های موجود در روابط خانه سینما و جشنواره های بین المللی آشنا می شود و از تأثیرات آن بر مسیر سینمای ایران آگاه می گردد.

کتاب سی و دو سال سینمای ایران نقدی جسورانه بر این جریان دارد و عنوان می کند: هرچه این فیلم ها نشانی های بیشتری به صاحبان جشنواره ها بدهند، پرونده های حقوق بشری برای کشور خودی بیشتر می گشایند.

سینمای معناگرا و پلیسی-جنایی: مروری بر سایر ژانرها و مضامین

در ادامه دسته بندی های ژانری، کتاب به مروری بر سینمای معناگرا و پلیسی-جنایی می پردازد. آثاری که به دنبال پرداختن به مفاهیم عمیق فلسفی و معنوی هستند، یا فیلم هایی که با هیجان و تعلیق، داستان های جنایی و پلیسی را روایت می کنند، در این بخش مورد بررسی قرار می گیرند. این تنوع ژانری نشان دهنده گستردگی و پیچیدگی سینمای پس از انقلاب است که خواننده را با تمام ابعاد آن آشنا می کند.

سیاست گذاری، رهبری و چشم انداز آینده سینمای ایران

یکی از ابعاد کلیدی و بسیار مهم کتاب مجتبی حبیبی، بررسی نقش سیاست گذاری در سینمای ایران و دیدگاه های رهبران نظام درباره هنر هفتم است. این بخش از کتاب، خواننده را به درک عمیق تری از چگونگی تعامل سینما با نهادهای حاکمیتی و تأثیر آن بر مسیر و محتوای آثار سینمایی می رساند.

مدیریت و سیاست گذاری فرهنگی: تحلیل کتاب از چگونگی تولد و مرگ خانه سینما، نقش جشنواره های داخلی و بین المللی

کتاب «سی و دو سال سینمای ایران بعد از انقلاب» به تحلیل موشکافانه روند مدیریت و سیاست گذاری فرهنگی در حوزه سینما می پردازد. نویسنده با دقت، خواننده را به سفری در تاریخ تولد و گاه مرگ نهادهایی چون خانه سینما می برد و چالش ها و فرصت های پیش روی این سازمان ها را بررسی می کند. نقش جشنواره های داخلی و بین المللی، به عنوان بستری برای نمایش آثار و بستری برای دیپلماسی فرهنگی، در این کتاب به تفصیل مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. مجتبی حبیبی نشان می دهد که چگونه این جشنواره ها می توانند به رشد و تعالی سینما کمک کنند و یا، در مواردی، به ابزاری برای سیاست گذاری های خاص تبدیل شوند.

خواننده با مطالعه این بخش، به این بینش می رسد که سیاست های فرهنگی، چه تأثیرات عمیقی بر تولید محتوای سینمایی، انتخاب ژانرها، و حتی سرنوشت هنرمندان دارد. این تحلیل ها، ابعاد پنهان تر مدیریت سینمایی را آشکار می سازد و به مخاطب کمک می کند تا با نگاهی نقادانه، به جایگاه ساختارها و نهادهای فرهنگی در شکل گیری سینمای معاصر ایران بنگرد.

سینما از دیدگاه رهبران نظام: بررسی دیدگاه های امام خمینی (ره) و آیت الله خامنه ای در خصوص سینما و تأثیر آن بر مسیر هنری کشور

مجتبی حبیبی در کتاب خود، به بررسی دقیق دیدگاه های رهبران نظام جمهوری اسلامی، یعنی امام خمینی (ره) و آیت الله خامنه ای، در خصوص سینما می پردازد. این بخش، برای خواننده اهمیت ویژه ای دارد، زیرا سیاست گذاری های کلان فرهنگی و هنری کشور، ریشه در همین دیدگاه ها دارند. کتاب نشان می دهد که چگونه رهبران نظام، سینما را نه فقط یک ابزار سرگرمی، بلکه یک رسانه تأثیرگذار در تربیت و تعالی فرهنگی جامعه می دانستند و توصیه های ایشان، مسیر تحولات سینمای ایران را به چه سمت و سویی هدایت کرده است.

تجربه مطالعه این بخش، به خواننده این امکان را می دهد تا با عمق و ژرفای نگاه رهبران به هنر هفتم آشنا شود و درک کند که چگونه این دیدگاه ها، در قالب بخشنامه ها، سیاست های حمایتی یا محدودیت ها، بر تولیدات سینمایی کشور تأثیر گذاشته اند. این بررسی، به مخاطب کمک می کند تا ارتباط تنگاتنگ سینما و ساختار حکومتی را درک کند و بداند که چگونه این تعامل، هم فرصت ها و هم چالش هایی را برای هنرمندان و تولیدکنندگان سینما فراهم آورده است.

وضعیت موجود و افق فردا: نتیجه گیری نهایی کتاب در مورد چالش ها، فرصت ها و چشم انداز پیش روی سینمای ایران

در پایان، کتاب مجتبی حبیبی به یک نتیجه گیری جامع در مورد وضعیت موجود سینمای ایران و چشم انداز آینده آن می رسد. این بخش، خواننده را به تأمل در چالش های کنونی سینما، از جمله مسائل اقتصادی، سانسور، و رقابت با رسانه های نوین دعوت می کند. در عین حال، به فرصت هایی نظیر خلاقیت هنرمندان، پتانسیل بالای داستان گویی ایرانی، و حضور موفق در جشنواره های بین المللی نیز اشاره دارد. تجربه این جمع بندی، مخاطب را به تفکری جامع در مورد آینده سینمای ایران وا می دارد.

نویسنده با هوشمندی، به این سؤال اساسی پاسخ می دهد که سینمای ایران برای بودن در آینده، چه مسیری را باید طی کند و چگونه می تواند از نبودن (یا فراموشی) رهایی یابد. این بخش، نه تنها یک جمع بندی از مطالب پیشین است، بلکه یک دعوت به تفکر و عمل برای تمامی علاقه مندان، هنرمندان و سیاست گذاران سینمای ایران محسوب می شود.

نقاط قوت و ارزش افزوده کتاب مجتبی حبیبی: چرا این کتاب را بخوانیم؟

کتاب «سی و دو سال سینمای ایران بعد از انقلاب (بودن یا نبودن)» اثری است که خواننده را فراتر از یک معرفی ساده با تاریخ سینمای ایران آشنا می سازد. نقاط قوت این کتاب، آن را به یک منبع معتبر و مرجع برای نقد سینمای ایران بعد از انقلاب تبدیل کرده است. خواننده در این کتاب، چارچوب فکری جدیدی برای درک تحولات پیچیده سینمایی می یابد که در کمتر اثر مشابهی می توان آن را مشاهده کرد.

یکی از برجسته ترین ویژگی های کتاب، رویکرد جامع و دسته بندی های بدیع آن است. مجتبی حبیبی با تقسیم سینمای پس از انقلاب به ژانرهای مختلف مانند سینمای فمینیستی، قوم گرایی، مذهبی، دفاع مقدس، اجتماعی، سیاسی و جشنواره گرا، به خواننده این امکان را می دهد که با نگاهی ساختارمند، به بررسی آثار بپردازد. این دسته بندی ها، صرفاً فهرستی از فیلم ها نیستند، بلکه با تحلیل های عمیق، به چرایی و چگونگی شکل گیری هر ژانر و تأثیرات اجتماعی و فرهنگی آن می پردازند.

عمق تحلیل های ارائه شده در این کتاب، یکی دیگر از دلایل اصلی برای مطالعه آن است. نویسنده با ورود به لایه های پنهان، به خواننده کمک می کند تا نه تنها بداند چه اتفاقاتی در سینمای ایران افتاده، بلکه چرا و چگونه این اتفاقات رخ داده اند. او با ربط دادن تحولات سینمایی به بستر اجتماعی، سیاسی و ایدئولوژیک، تصویری کامل و چندوجهی از سینمای ایران ارائه می دهد.

این کتاب به عنوان یک منبع مرجع، بینش های جدیدی را در اختیار دانشجویان، پژوهشگران، منتقدان و علاقه مندان جدی به سینمای ایران پس از انقلاب قرار می دهد. خواننده با مطالعه آن، نه تنها اطلاعات تاریخی ارزشمندی کسب می کند، بلکه مهارت های تحلیل انتقادی خود را نیز تقویت می کند. مجتبی حبیبی با این اثر، گامی مهم در جهت پر کردن خلأ موجود در منابع تحلیلی و عمیق سینمای ایران برداشته است و هر علاقه مندی به تاریخ سینمای ایران (۵۷ تا ۸۵)، باید این سفر اکتشافی را تجربه کند.

جمع بندی: راهنمای شما برای درک سینمای پس از انقلاب

کتاب «سی و دو سال سینمای ایران بعد از انقلاب (بودن یا نبودن)» اثر ارزشمند مجتبی حبیبی، بیش از یک خلاصه یا معرفی ساده، خود یک تجربه است؛ تجربه ای از کندوکاو در پیچ و خم های سینمای ایران در سه دهه پس از انقلاب اسلامی. این اثر با رویکرد تحلیلی، جامع نگر و نقادانه خود، به خواننده کمک می کند تا نه تنها با فیلم ها و کارگردانان این دوره آشنا شود، بلکه به درک عمیق تری از نیروهای فرهنگی، اجتماعی و سیاسی مؤثر بر سینمای کشور دست یابد.

کتاب، با دسته بندی های موضوعی و ژانری خاص خود، و بررسی دقیق کارنامه کارگردانان پیشگام و تأثیرگذار، تصویری روشن از تنوع و تحولات ژانرهای سینمایی پس از انقلاب ارائه می دهد. همچنین، با تحلیل دیدگاه رهبران نظام درباره سینما و چگونگی سیاست گذاری در سینمای ایران، به خواننده این امکان را می دهد که روابط پیچیده هنر و قدرت را بهتر درک کند. این اثر، برای دانشجویان و پژوهشگران سینما، منتقدان، علاقه مندان جدی به سینمای ایران و هر کسی که به دنبال شناخت عمیق تر از یکی از مهمترین فصول هنر معاصر ایران است، یک راهنمای بی بدیل به شمار می رود.

برای کسانی که به دنبال کسب بینش های فراتر از سطح و غرق شدن در تحلیل های عمیق درباره تحولات سینمای ایران هستند، مطالعه کامل کتاب «سی و دو سال سینمای ایران بعد از انقلاب (بودن یا نبودن)» به شدت توصیه می شود. این کتاب، کلید ورود به جهانی از درک و بصیرت است که با هر صفحه، افق های جدیدی از شناخت را پیش روی شما می گشاید و به شما اجازه می دهد تا خود را درگیر چالش ها و زیبایی های سینمای ایران پس از انقلاب بیابید.