همه بر سفره همین پدریم!

در زندگی انسان ، مادر و ارتباط عاطفی با او وابستگی قلب و روح را تعیین می کند و پدر و صفت به او در زمینه اندیشه و عقل ، یک هویت و تصویر از خود می سازند. شخصی که پدر دارد ، ویژگی های خاص خود را پیدا می کند و حتی در پایین ترین سطح و به طبیعی ترین شکل می تواند از پدرش در مورد رفتار بد شکایت کند یا او را در موقعیت آسیب پذیر به نام پدرش آرام کند یا از طرف پدرش سوگند یاد کند. . درخواست شده

اما فردی که این دلبستگی و خصوصیات را ندارد و به اصطلاح روی میز پدرش بزرگ نمی شود ، از خود تصویر خاصی ندارد که بتواند برای رفتار خود حد و مرز بکشد ، یا از رفتارهای نامناسب وی و یا مجبور کردنش جلوگیری کند. شیوه سرگرم کننده زمان وقایع.
زندگی مادی و طبیعی انسان – صرف نظر از نژاد ، قبیله ، محل زندگی یا قومیت – در این چارچوب شکل می گیرد و پدران و پدربزرگ ها و نسل های قبل از او حمایت هایی را تشکیل می دهند که می توانیم به آنها افتخار کنیم و بنا کنیم. راهی برای نسلهای آینده.

در اعتقادات مذهبی ، این داستان همه مانند روابط خانوادگی و مقامات متعلق به پدری نیست که ظاهر می شود و شاید کسانی که فرزندان پدرانی با فرهنگ و آیین های دیگر هستند و ریشه و حمایت خود را در فرزندان اینها نمی بینند. پدران
اعتقاداتی که قرار است زندگی بشری را برای خوشبختی این دنیا و سعادت آینده سازماندهی کنند ، روابط پدر و پسر را خارج از حوزه روابط آشکار می بینند و در عین حال از روابط خانوادگی بسیار عادی محافظت می کنند و حفظ این روابط را به طور قابل توجهی می طلبند ، م believeمنان ریشه های تعلق معنوی را آگاهانه می کنند.
اسلام به پیروان خود یادآوری می کند که در هر کجای دنیا – از هر نژاد ، نژاد ، نژاد و قبیله – همه اعضای یک خانواده هستند و خواهر و برادر یکدیگر محسوب می شوند و بر اساس هویت مذهبی و ایمان مشترک است. .

این خانواده برای آموزش عزت نفس پدر و مادربزرگ دارند ، درست همانطور که مادران و مادربزرگها دارای تعلق احساسی هستند. او به دلیل داشتن گواهینامه و اعتبار از پدر و مادربزرگ و مادربزرگ خود پشتیبانی می کند و نام خود را با آنها بلند می کند و مادر و مادربزرگ خود را تشویق می کند و احساسات و عواطف خود را از منبع عشق سیراب می کند.
پدر این مادربزرگ علی (ع) است – امام مسلمانان و پیشوای م theمنان و پدربزرگ پیامبر اکرم (ص) ، مادر امت حضرت فاطمه زهرا (س) و مادربزرگ همه حضرت است. خدیجه کبری.

ما احساس می کنیم که چنین پدران و مادرانی داریم و هویت ، ریشه و ریشه های ما ، زمینه و پیشینه ما همه این پدرها هستند و دلبستگی ها ، تشویق ها ، امیدها و آرزوهای ما در خانه این مادران است.
ما معتقدیم که سر سفره این پدر نشسته ایم و گرم به مهربانی و حمایت مادر.
او که چنین پدری دارد دیگر تنها نخواهد بود ، هیچ اشتباهی نمی کند ، احساس پوچی و بدون تصور از خود نمی کند!
او که پشت این میز می نشیند و خود را فرزند پدری مانند امام علی (که) خود را پسرش با تمام وجود و در اعماق قلب و روح خود می داند ، می بیند ، هرگز در این دنیای آشفته گم نخواهد شد و خواهد شد بدون بیابان مانده است. پناه و سردرگمی به همراه ندارد.
ما فرزندان این خانواده هستیم ، حتی اگر آنها شرور و فریبنده باشند.
ما سر این میز می نشینیم ، هرچند ناشکر و فراموشکار.
ما در احترام و قدرت چنین پدری در برابر هرگونه حمله یا آزار و اذیت اطمینان و اطمینان داریم.
گرچه ما بد و بی لیاقت هستیم ، اما خوشحالیم که وقتی خورشید در خیابان زندگی غروب می کند ، خانه ای برای پناه بردن داریم و شب را تنها در آغوش حمایت و عشق آن سپری می کنیم!