کشف یک سنگ ،تاریخ حیات اولیه را ۳۰۰ میلیون سال به عقب برد

دانشمندان قبلاً ساختارهای لوله‌ای شکل کوچکی را در سنگ پیدا کرده بودند، اما به نظر می‌رسد این ساختارها توسط باکتری‌ها ایجاد شده‌اند. با این حال، همه دانشمندان موافق نیستند که این ساختارها منشا بیولوژیکی دارند.

اکنون پس از تجزیه و تحلیل بیشتر، محققان دانشگاه کالج لندن ساختار بسیار بزرگتر و پیچیده تری را در داخل سنگ کشف کرده اند که یک ساختمان ساقه مانند با شاخه های موازی در یک طرف به طول حدود یک سانتی متر است.

اگرچه ممکن است تصور شود که برخی از ساختارها در اثر واکنش های شیمیایی تصادفی ایجاد شده اند، محققان گفتند که ساختار مشابه با شاخه های موازی به احتمال زیاد منشأ بیولوژیکی داشته است، زیرا تاکنون ساختار مشابهی در اثر واکنش های شیمیایی ایجاد نشده است. ایجاد نشده است.

اولین شواهد حاکی از حیات روی زمین تا به امروز از یک سنگ 3.46 میلیارد ساله از استرالیای غربی که حاوی فسیل های میکروسکوپی کرم مانند بود، به دست آمد.

دکتر دکتر می‌گوید: «در این مطالعه، شواهد مختلفی را بررسی کردیم تا نشان دهیم که تعداد گونه‌های مختلف باکتری‌ها از 3.75 تا 4.28 میلیارد سال پیش متغیر بوده است. دومینیک پاپینو، نویسنده اصلی این مطالعه از دانشکده علوم زمین دانشگاه کالج لندن. زمین بود. این بدان معناست که حیات می تواند 300 میلیون سال پس از شکل گیری زمین آغاز شده باشد. از نظر زمین شناسی، این فرآیند بسیار سریع است و مانند چرخش خورشید به دور کهکشان ما است.

محققان همچنین شواهدی از چگونگی دریافت انرژی باکتری ها از راه های مختلف پیدا کردند. آنها محصولات فرعی شیمیایی معدنی را در سنگ پیدا کردند که با میکروارگانیسم های باستانی متشکل از آهن، گوگرد و احتمالاً دی اکسید کربن سازگار بود که از طریق فتوسنتز بدون اکسیژن نور را دریافت کرده و در آن زندگی می کردند.

نتایج این یافته های جدید نشان می دهد که موجودات میکروبی مختلفی ممکن است در اولین زمین وجود داشته باشند. حضور آنها بر پتانسیل حیات فرازمینی نیز تأثیر می گذارد.

در این مطالعه، محققان سنگ های کمربند را روی پوسته صف نووآگیتوک (NSB) مورد بررسی قرار دادند. پاپینو در سال 2008 جمع آوری شد.

کمربند پوسته نواگیتوک زمانی بخشی از کف اقیانوس بوده و بنابراین حاوی یکی از قدیمی‌ترین سنگ‌های رسوبی شناخته شده روی زمین است که تصور می‌شود در نزدیکی سیستمی از منابع گرمای آب قرار دارد. این زمین است که از نظر زمین‌شناسی آب اطراف را گرم می‌کند.

محققان سنگ را به قطعاتی به ضخامت کاغذ (100 میکرون) برش دادند تا ساختارهای ریز معدنی هماتیت و نوع اکسید آهن محصور در کوارتز را به دقت بررسی کنند.

ضخامت این سنگ بیش از دو برابر ضخامتی بود که قبلا توسط محققان بریده شده بود، که به دانشمندان اجازه داد تا ساختارهای هماتیت بزرگتری را ببینند.

آنها این ساختارها و ترکیبات را با فسیل های جدید و همچنین با باکتری های اکسید کننده آهن در نزدیکی سیستم های گمانه مدرن مقایسه کردند.

این تیم علاوه بر تجزیه و تحلیل نمونه‌های سنگ در زیر نورهای مختلف و میکروسکوپ‌های رامان (که توزیع نور را اندازه‌گیری می‌کند)، از بخشی از سنگ برای پردازش هزاران تصویر با استفاده از دو تکنیک تصویربرداری با وضوح بالا با استفاده از یک ابر رایانه استفاده کرد. به صورت دیجیتالی بازسازی شده است.

روش اول میکروسکوپی یا میکروسکوپی بود که از اشعه ایکس برای بررسی هماتیت داخل سنگ ها استفاده می کرد. روش دوم یک پرتو یونی متمرکز بود که قطعات 200 نانومتری ضخامت را با میکروسکوپ الکترونی داخلی در هر بخش بررسی می‌کرد. هر دو روش مجموعه ای از تصاویر را تولید کردند که برای ایجاد مدل های سه بعدی برای اهداف مختلف استفاده شد.

محققان در تجزیه و تحلیل خود به این نتیجه رسیدند که ساختارهای هماتیت نمی توانند در طی میلیاردها سال با فشرده سازی و دگرگونی شکل گرفته باشند.

آنها گفتند که این ساختارها در کوارتز کوچکتر (کمتر تحت تأثیر دگردیسی) بهتر از کوارتز بزرگتر (که دگرگونی بیشتری داشته است) حفظ می شوند.

محققان همچنین میزان خاک کمیاب در این سنگ را بررسی کردند و دریافتند که سطح آن مانند سایر نمونه های سنگی باستانی است. این تایید می کند که این رسوبات بستر دریا به اندازه سنگ های آتشفشانی اطراف آن قدمت دارند.