گامی برای نزدیکی به همگرایی شهری

یک بار با تجهیزات نظافت بهشت ​​زهرا و خانواده هایشان از مناطق مختلف باغ گیاه شناسی بازدید کردیم و دفعه دیگر با پاکبان و خانواده هایشان به گشت و گذار در تپه های عباس آباد و پل طبیعی پرداختیم. .
این گروهها در سالهای گذشته ، در سکوت و سکوت در خلال شرایط دشوار از اولین خدماتی بودند که خدمات خاموش را به کرونا ارائه می دادند و آنطور که باید ، دیده نمی شدند و ارزیابی نمی شدند و البته خسارت زیادی متحمل می شدند. ساکنان این دو حرفه عمدتاً از طبقات پایین جامعه هستند که در شرایط کنونی بیماری همه گیر ویروس کرونا توسط بسیاری از خطرات تهدید می شوند. در جلسات نوروز ، دو گروه چندین موضوع را مطرح کردند ، از جمله ادعاهای به موقع خود علیه پیمانکاران. مسئله دیگر وضعیت دشواری بود که افراد شاغل در این مشاغل مجبور به قرنطینه شدن خودکار و جلوگیری از انتقال ویروس به خانواده های خود در طول کرونا بودند. پاک کننده ها و همچنین مقدسین تاج در معرض خطر بالایی هستند و باید از اولین واکسیناسیون ها باشند.

یکی از موضوعات مهمی که مطرح شده و جای پرداخت جزئی دارد ، وضعیت نظافتچیان و افراد تمیز بین محل کار و محل سکونت است. اکثریت قریب به اتفاق آنها در حومه پایتخت زندگی می کنند. زندگی این افراد به شدت نشان می دهد که حمل و نقل آسان و ارزان باید مورد توجه قرار گیرد. نکته ای که هنوز در برنامه ریزی شهری جایگاه خود را پیدا نکرده و اولویت های آن نادیده گرفته شده است.
این موقعیت بسیاری از مشاغل اصلی خدمات و بهداشت را پوشش می دهد. ما اغلب از متخصصان مناطق شهری شنیده ایم که شهرهای بزرگ طبقات پایین را “بیرون می کنند”. این خاتمه ملموس نیست ، بلکه غیرمستقیم است. مسائلی مانند قیمت مسکن ، هزینه حمل و نقل و خدمات شهری حاشیه ای است. با این وجود کارهای خدماتی م effectiveثر و دشوار مانند تمیز نگه داشتن شهر توسط همین افراد انجام می شود. عدالت در دسترسی به شهر ، چه به دلیل سکونت و خصوصاً دسترسی روزمره به کار ، یکی از مهمترین موارد برای نزدیک شدن به یک شهر منسجم است و لازم است به صورت عملی در مورد این موضوع فکر شود. شیفت های نوروز و گفت وگوهایی که در پی آمد به مسائل دیگری منجر شد.

تمام گفتگوها با ایثارگران ، پاک کنندگان و خانواده های آنها نشان داد که افرادی که روی این کار کار می کنند ، حتی اگر بسیار شریف و سخت کوش باشد ، بسیار مورد احترام نیستند. این افراد گاهی مورد توهین و تحقیر دیگران قرار می گیرند و جایگاه اجتماعی آنها آنگونه که باید رعایت نمی شود. البته این امر باعث همبستگی زیادی بین این گروهها و حتی اعضای خانواده آنها شده است و در این جلسات نیز شاهد وجود کودکانی بودیم که در کنار پدرشان بودند و سعی در محافظت از وی در برابر تعرضات احتمالی داشتند. اما پاسخ افراد و خانواده ها به این موضوعات کافی نیست و لازم است شهرداری ، شورای شهر و نهادهای عمومی و سازمان های مرتبط اقدامات لازم را برای تشکر از خدمات این عزیزان انجام دهند. بعضی اوقات ، حتی با قدم های کوچک ، می توان موقعیت اجتماعی آنها را حفظ کرد. یک اقدام مناسب نظارت صحیح بر این گروه های کاری و مسائل آنها است. دانستن اینکه چه عواملی باعث ایجاد خطر جسمی و آسیب روحی به این گروه از صاحبان مشاغل می شود و چگونه می توان آنها را به شهر و سایر گروه های اجتماعی مرتبط کرد ، مهم است. موارد موردنظر به تحقیق و کار عملی ، به ویژه آموزش و فرهنگ نیاز دارد و لازم است اولویت این موارد را به آنها یادآوری کنیم تا تهران شهری برای همه باشد و ما به مفهوم شعار “تهران ، یک شهر برای همه “. مانند بازدید از شهر و سفرهای توریستی برای خانواده های آنها و نظارت بر نهادهای شهر و شهرداری باید بیمه ، خدمات پزشکی و وضعیت بازنشستگی آنها را کنترل کند و قراردادهای کاری آنها باید به روشی معقول تنظیم شود.

سرانجام ، به معنای گسترده تر ، لازم است آگاهی شهروندی یکپارچه از این مشاغل فراهم شود تا شهروندان بتوانند عزت خود را در برخورد با این گروه ها حفظ کنند. خوشبختانه ، پایتخت یک جامعه متحرک و دلسوز است که به ویژه در شرایط سخت به افراد کمک و دستگیر می کند. با این حال ، این موضوعات باید در متن فرهنگ و نهادهای شهری مورد تأکید مجدد قرار گیرند.

* عضو شورای شهر تهران
منتشر شده در روزنامه همشهری دوشنبه ، 6 آوریل 1400