انسان برای زندگی آفریده شده است

به گزارش کندوج ، حمیدرضا نعیمی ، نمایشنامه‌نویس ، کارگردان و بازیگر در توضیحی در مقاله می گوید ایران وی نوشت: “كرونا ، ویروس اطلاعاتی كه حقایق زیادی راجع به ناتوانی انسان در خواندن قرآن نشان می دهد ، علیرغم ضرر و زیان ناشی از آن ، ویژگیهای خوبی برای تئاتر ایران زمین نیز داشت: نه دیکتاتور تنهایی از نوعی که اوکتاویو پاز در مورد آن صحبت می کند ، تنهایی به معنای وحشیگری آن. تنهایی و تنهایی ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی و سرانجام … فراموش کن! این ویروس کشنده و ترسناک لحظه ای از کابوس های هنرمندانی را که سالها در انزوا ، بیکار و بی خانمان بودند ، زنده کرده است. چقدر دردناک است که انسان با چمدان تجربه و دانش ، اما منفعل و باطل باشد.

در هیچ کجای این سیاره پیچیده به رسمیت شناخته نشده است که یک استاد فلسفه ، هنر ، ادبیات و دانش باید بازنشستگی را قبل از “آخرین مهاجرت” در نظر بگیرد. اصولاً در فرهنگ ، ادبیات و هنر ، خاتمه بازنشستگی نیز بی معنی است. بنابراین ، در مواقع قرنطینه اجباری ، ما درد بزرگ بیکاری و مصرف را درک کرده ایم ، چه خوب است که به بزرگان و توانمندان برویم و فرصت های بهتری را برای خود و آنها ایجاد کنیم. من درباره واقعیتی سخت تر از شخصی که می گوید “دیگر مهم نیست ، این فقط چشم به مرگ است” نمی دانم.

و واقعاً …!

انسان آفریده شده تا زندگی کند تا اینکه بمیرد. تا زمانی که نفس بکشیم و از بیرون نفس بکشیم ، حق زندگی داریم ، حق کار داریم ، حق جستجوی خود ، حق اعتراض ، حق رفاه ، حق استراحت ، حق عاشق شدن ، حق دیدن و شنیدن ، حق شنیدن و شنیدن ما باید تا آخرین لحظه ریه های خود را با اکسیژن و عشق پر کنیم. زیرا زندگی زیباست؛ زیرا انسان زیباست و می تواند زیبا ترین باشد.

من به Corona احترام می گذارم ، زیرا او کسی بود که می توانست همه افراد را به مدت سه ماه در کنار هم قرار دهد تا با پرسیدن سؤال درباره مرگ و قتل خود اظهار نظر کند: من کی هستم؟ من کجا هستم من چرا هستم؟ آیا من باید باشم که من فقط هستم؟ یا باید من باشم چون هستم؟ من به کجا می روم چرا می روم چگونه می توانم بروم که واقعاً می روم؟ من رفته ام یا هرگز نرفته ام و زنده مانده ام؟ چه شد که بیاید و برود؟ آیا من نیاز به آمدن دارم؟ و آیا فایده و لطمه ای در گذشت من وجود دارد؟ و تعدادی سوال اساسی دیگر.

کورونا به من فرصتی بی نظیر داد تا نگاهی به عقب بیندازم و کمی صادق تر با خود باشم. لحظات تمیز برای انتخاب: آیا من هنر و شغل خود را درست انتخاب کردم؟ من انتخاب شده ام یا نه؟ اگر به موقع برگردم ، آیا من دوباره همان راه را طی خواهم کرد یا مخالف آن خواهم بود؟ آیا هنوز اعتقاد دارم هنرهای نمایشی هنری باشکوه و گرانبها هستند که می توانم از فرصتی برای زندگی یک بار استفاده کنم؟ کورونا مرا از هر زمان بلندتر و بلندتر از همیشه گریه کرد: بله. من با غرور در این مسیر ادامه خواهم داد ، حتی اگر خسته ام تا زمانی که قول ندهم ، خودم را از تاکوتا بریده ام و خفه می شوم. زیرا هنر من هنر فریاد زدن و اعتراض است. فعال و تأثیرگذار است. هنر درام هنر اندیشه و تغییر است. تئاتر مؤمن را تغذیه نمی کند ؛ او انسان را به فکر می اندازد. بنابراین ، با شروع این سال کار ، بیایید موفق ترین سلام ها را به مرحوم تقدیم کنیم. آنهایی که ظاهراً نیستند ، اما بعضی اوقات برای خرید بلیط برای یک نمایش صف آرایی می کنند ، با لبخندی بر چهره خود در کافی شاپ تئاتر به تصاویرشان نگاه می کنند ، در تعداد معمول صندلی ها می نشینند و می خندند و گریه می کنند تا با مخاطب دیگر تا آخر و خسته کننده باشند. صحنه های بازیگران. تشویق کننده و وداع با زنده و مدرن ، پیر و ارباب ، جوانان خلاق و شاد و هنرمندان تبعیدی …

همه چیز آماده است که در صحنه هایی مانند تئاتر گذشته زیبای ما طوفانی ایجاد کند … با سه شماره: تئاتر باد زنده.

سوالات:

1- چرا هنر تئاتر و تئاتر یکی از سبدهای ضروری خانواده های ایرانی نیست؟

2- چرا بعد از گذشت چهار دهه از انقلاب ، 57 هنر نمایشی و زیربخشهای آن (از جمله نویسندگی درام ، کارگردانی ، بازیگری ، بازیگری ، فیلمبرداری ، طراحی لباس ، طراحی نورپردازی ، طراحی صدا ، طراحی آرایش ، طراحی پوستر و بروشور ، ترکیب ، ویرایش ، کمک ، ویرایش ، کمک) را انجام دادید. آیا هنوز برای شغل ثبت نام نکرده اید؟

3. چرا هیچ تصمیمی از سوی دولت برای ساختن یک تئاتر استاندارد گرفته نشده است؟ “

انتهای پیام